როგორ გაჩნდა საბჭოთა ეპოქაში ხრუშოვკა
თბილისის ურბანულ სახეს დიდწილად საბჭოთა არქიტექტურა განსაზღვრავს. გასული საუკუნის 50-იან წლებში ქალაქს ახალი უბნები დაემატა და მათი განაშენიანება საკმაოდ სწრაფი ტემპით მიმდინარეობდა. არქიტექტორებს უნდა შეემუშავებინათ პროექტი, რომელიც დროის მოკლე მონაკვეთში დამთავრდებოდა და ამავდროულად იქნებოდა დაბალბიუჯეტიანი. სწორედ ამ პერიოდში ჩაისახა საცხოვრისების ექსპერიმენტალური პროექტი, რომელსაც ხრუშოვკა ეწოდა, რაც წარმოადგენს ქარხანაში დამზადებული პანელებით აწყობილ კორპუსებს.
ხრუშოვკები თავიდანვე განხილვის საგანი გახდა და მოსახლეობაში ვერც კარგი რეპუტაციით სარგებლობდა. ამის მიზეზი მშენებლობის დაბალი ხარისხი და ფასადების უსახურობა იყო.
ხრუშოვკის განვითარების ისტორიაში ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ადგილი უკავია არქიტექტორ ნატან ოსტერმანს, რომელმაც შეიმუშავა შვიდ სართულიანი უკარკასო პანელური სახლის პროექტი. ამის შემდეგ იყო ინჟინერ ლაგუტენკოს ხუთსართულიანი სახლის მოდელი – K7, რომლის საცხოვრებელი ფართი მინიმუმამდე იყო დაყვანილი და შენდებოდა დაახლოებით 12 სამუშაო დღეში.
მთავარ იდეას წარმოადგენდა ის რომ საბჭოთა მოქალაქეებს უნდა ეცხოვრათ ერთნაირ სახლებში, რომელიც მოკლებული იქნებოდა ფუფუნებას. ხრუშოვკები გარდა ფართის სიმცირისა, ცნობილია მისი დაბალი ჭერითა და პატარა სამზარეულოებით. თავდაპირველად ბინებს არ ჰქონდა ლიფტი და აივნებიც იშვიათობას წარმოადგენდა, რაც ბინაში ჰაერის მოძრაობის პრობლემას ქმნიდა.
აღსანიშნავია ის გარემოება რომ ხრუშოვკები იგებოდა დროის განსაზღვრული ვადით. გამოთვლებით, 25 წლის შემდეგ უნდა მომხდარიყო ამ ბინების სრული დემონტაჟი. სამწუხაროდ დიდი ხანია ამ პროექტს ექსპლუატაციის ვადა გაუვიდა და სასწრაფო აღდგენას საჭიროებს.
ხროშოვკათა მდგომარეობა 90-იანი წლებიდან კიდევ უფრო დამძიმდა, რადგან დაიწყო აქტიური მიშენებების პროცესი. უნდა ითქვას ისიც რომ ესთეტიკის გარდა ავარიულობის პრობლემაც გაჩნდა.
კომპანია ბონუსი უკვე 10 წელია აქტიურადაა ჩართული პროექტში – “განახლებული თბილისი” , რაც გულისხმობს ე.წ იტალიური ეზოებისა და ხრუშოვკების გაუმჯობესებას.
